Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku » JEZUS, MESJASZ

JEZUS, MESJASZ – PIOTR, SKAŁA

Przeczytaj Słowo Boże

Czytanie z Dziejów Apostolskich (12,1-11)

W tym także czasie król Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra. A były to dni Przaśników. Pojmawszy go, osadził w więzieniu i oddał pod straż czterech oddziałów, po czterech żołnierzy każdy, zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi. Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga. W nocy, po której Herod miał go wydać, Piotr, skuty podwójnym łańcuchem, spał między dwoma żołnierzami, a strażnicy przed bramą strzegli więzienia. Wtem zjawił się anioł Pański i światłość zajaśniała w celi. Trąciwszy Piotra w bok, obudził go i powiedział: «Wstań szybko!» Równocześnie z rąk [Piotra] opadły kajdany. «Przepasz się i włóż sandały!» – powiedział mu anioł. A gdy to zrobił, rzekł do niego: «Narzuć płaszcz i chodź za mną!»
Wyszedł więc i szedł za nim, ale nie wiedział, czy to, co czyni anioł, jest rzeczywistością; zdawało mu się, że to widzenie. Minęli pierwszą i drugą straż i doszli do żelaznej bramy prowadzącej do miasta. Ta otwarła się sama przed nimi. Wyszli więc, przeszli jedną ulicę i natychmiast anioł odstąpił od niego. Kiedy Piotr przyszedł do siebie, powiedział: «Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z rąk Heroda i z tego wszystkiego, czego oczekiwali Żydzi».

Czytanie z 2 Listu św. Pawła do Tymoteusza (4,6-9;16-18)

Albowiem krew moja już ma być wylana na ofiarę, a chwila mojej rozłąki nadeszła. W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego. Pośpiesz się, by przybyć do mnie szybko. W pierwszej mojej obronie nikt przy mnie nie stanął, ale wszyscy mnie opuścili: niech im to nie będzie policzone! Natomiast Pan stanął przy mnie i wzmocnił mnie, aby się przeze mnie dopełniło głoszenie [Ewangelii] i aby wszystkie narody [je] posłyszały; wyrwany też zostałem z paszczy lwa. Wybawi mnie Pan od wszelkiego złego czynu i ocali mnie, przyjmując do swego królestwa niebieskiego; Jemu chwała na wieki wieków. Amen.

Z Ewangelii według św. Mateusza (16,13-19)

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?» A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków». Jezus zapytał ich: „A wy za kogo mnie uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».

O czym jest dzisiejsza Ewangelia?

Często łatwiej jest relacjonować to, co mówią inni, niż mówić to, co sami myślimy. To jest to, czego doświadczają uczniowie w dzisiejszej Ewangelii. Na krótko przed wyruszeniem w podróż do Jerozolimy Jezus zadaje im dwa pytania. Pierwsza z nich jest ogólna: "Za kogo mnie uważają ludzie". Uczniowie ochoczo podają kilka odpowiedzi, aby pokazać, jak ludzie rozumieją go do tej pory. Drugie, bardziej osobiste pytanie skierowane jest do uczniów, którzy mieli więcej szans niż tłum, aby Go lepiej poznać. Jezus pyta ich: «A wy, za kogo Mnie uważacie?» Tym razem wszyscy milczą a odpowiada tylko Piotr, który wyznaje, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga Żywego. Za to Jezus mu błogosławi i powierza mu wielką odpowiedzialność.

Zastanów się:

Co to znaczy, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga Żywego?
Dlaczego Jezus mówi, że buduje kościół na wyznaniu Piotra?
Kim jest dla ciebie Jezus? Dlaczego?

Przemyśl

(i) "Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego" Ewangelia według św. Mateusza mówiąc o Jezusie i Jego uczniach opowiada o ludziach, którzy są w ciągłej podróży. Rodzina Pana Jezusa z Betlejem przenosi się do Egiptu skąd po pewnym czasie wraca do Nazaretu. (Mt 2, 13-23); Jezus zaczyna swoją misje poruszając się po Galilei (Mt 4, 23) wraz z Jego uczniami (Mt 15,29; 16,5). I tak w dzisiejszej Ewangelii spotykamy Jezusa i Jego uczniów, którzy dotarli na najdalszy kraniec ziemi znajdującej się pod panowaniem Rzymian, do Cezarei Filipowej, pogańskiego miasta położonego czterdzieści pięć kilometrów na północ od Jeziora Galilejskiego. W Piśmie Świętym podróże często oznaczają postęp duchowy i ilustrują wzrost wiary. Tak też trzeba patrzeć na podróż Jezusa z grupą uczniów do Cezarei Filipowej. Ta podróż staje się punktem zwrotnym w ich życiu.

W swoim nauczaniu i cudach Jezus zachęcał ludzi, aby przyłączyli się do Niego i pozwolili prowadzić się przez Niego na drodze wiary. Ale prędkość ich podróżowania duchowego (poznawanie Jezusa) jest bardzo różna. Chociaż Jego uczniowie wierzą, ale ich wiara jest bardzo „mglista” a samo orędzie Jezusa dla słuchających Go ludzi trudne do zrozumienia (Mt 16, 8). Tradycyjni przywódcy religijni Izraela odmawiają im wiary i wprost oskarżają Jezusa o współpracę z księciem demonów (Mt 9,34; 12,24), zamierzają go zgładzić (Mt 12,14) i na każdym kroku próbują Go usidlić w oskarżenie pozwalające im skazać Go na śmierć (Mt 16,1). Jeśli chodzi o tłum, to ludzie podróżują z nim na szlaku Jego duchowej podróży podążają za nim w bardzo wolnym tempie kierując się więcej emocjami niż przekonaniem. Dlatego też nie widzą w Nim tego kim On naprawdę jest, a widzą w Nim Jana Chrzciciela, myląc posłańca z mistrzem. Dla innych Jezus jest Eliaszem, prorokiem, który miał powrócić, aby dokończyć rozpoczętego przez niego za czasów Króla Achaba dzieła nawrócenia Izraela. Dla jeszcze innych Jezus jest Jeremiaszem, wielkim prorokiem, który pomógł Izraelowi nie stracić nadziei na powrót po Wygnaniu Babilońskim (Jr 30). Kolektywnie mówiąc ludzie rozpoznają w Jezusie wielkiego proroka, przez którego przemawia autorytet Boga (Mt 7,29; 9,8) ale nie są w stanie rozpoznać w Nim oczekiwanego Mesjasza (Mt 13, 53-58). Kiedy uczniowie odpowiadają na pytanie; „Za kogo Mnie uważają ludzie?” Jezus nie zaprzecza ich odpowiedziom, ale na koniec zadaje bardziej osobiste pytanie skierowane wyłącznie do grona Apostołów; „A wy za kogo mnie uważacie?” Aby odpowiedzieć na tak sformowane pytanie wymaga osobistego zaangażowania i przekonania wynikającego z wiary i tutaj uczniowie już tak ochoczo nie odpowiadają, ale milczą. I wtedy odpowiada Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego».

W ten sposób, Ewangelista ukazuje, że w przeciwieństwie do odpowiedzi płynących z tłumu, dla prawdziwego ucznia Jezusa istnieje tylko jedna odpowiedź, odpowiedź udzielona przez Piotra. Jezus jest «Mesjaszem» (Mt 16, 16). On wierzy, że Jezus nie tylko przygotowuje drogę lub przemawia w imieniu Mesjasza, ale On Nim jest. Dzięki tej odpowiedzi w oczach uczniów Jezus pojawia się tym kim On naprawdę jest obiecanym przez Boga ZBAWICIELEM. W wersji greckiej Ewangelii Mateusza słowa Piotra brzmią: „Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego" Tytuł "Chrystus" (namaszczony przez Boga, Boży Pomazaniec), dodaje „mocy” słowom wypowiadanym przez Piotra. Chociaż święty Mateusz od samego początku swojej Ewangelii mówił, że Jezus jest Chrystusem (Mt 1,1.1.16.18; 2.5; 11.2), to dopiero teraz w słowach Piotra ten tytuł staje się momentem objawienia Ojca w Jezusie.

Nasza podróż wiary z Jezusem zwykle zaczyna się od tego, że ktoś nam o Nim mówi. Ostatecznie jednak musimy przejść przez moment naszego osobistego doświadczenia Boga w Jezusie. Wtedy dopiero zrozumiemy co to znaczy być zbawionym przez Jezusa. Wówczas, podobnie tak jak starotestamentalny Hiob, dostrzeżmy ogromną różnicę między poznaniem Boga ze słyszenia, a przeżycie osobistego dotknięcia Boga w naszym sercu (por. Jb 42, 5).

(ii) "Ty jesteś Piotr [czyli Skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój" W języku biblijnym imię zazwyczaj określa, życiową misję danej osoby. Zmiana imienia prawie zawsze wiąże się z otrzymaniem nowej misji życiowej prze biblijnego bohatera. Po Bożym wezwaniu Abram stał się Abrahamem (Rdz 17,5), Saraj stała się Sarą (Rdz 17,15), a Jakub stał się Izraelem (Rdz 35,10). Teraz Szymon, po wyznaniu wiary, otrzymuje imię Piotr. Zmieniając imię Szymonowi na Piotr, Pan Jezus powierza mu nową misję. Gra słów wskazuje na przywódczą rolę, do której jest on powołany we wspólnocie wierzących (Mt 16, 18). Imię "Piotr" pochodzi od greckiego słowa "Petros" i oznacza skałę. W niektórych tłumaczeniach Nowego Testamentu zamiast pochodzącego z języka greckiego „Piotr” używa się aramejskie słowo "Kefas" (J 1,42; 1 Kor 1,12; 3,22; 9,5; 15,5; Ga 1,18; 2,9,11,14). Odtąd chwili wyznania pod Cezareą Filipową jakie uczynił Piotr widzimy go, jak przewodzi grupie apostołów (Mt 17,3; 18,21; 19,27; 26,33). W tekstach mówiących o nim, Piotr wydaje się równy z pozostałymi członkami apostolskiego gremium, ale jednocześnie da się wyczuć delikatny wątek tego, że on jest wśród nich kimś wyjątkowym. Możemy śmiało powiedzieć, że to spotkanie Piotra z Jezusem przemieniło jego życie do tego stopnia, że otrzymał od Pana swoją wyjątkową misję. W Ewangeliach i Listach św. Pawła nie jest Piotr opisywany jako lepszy od innych, ale takim jakim był. Natchnieni autorzy Nowego Testamenty nie ukrywają, że to on zaparł się Pana Jezusa (Mt 26,33), ale się nawrócił (Mt 26,69-75) i został ponownie utwierdzony w swojej misji (J 21,1-19), oraz tego, że św. Paweł wytyka mu podwójne standardy, którym uległ w stosunku do pogan, kiedy pojawili się przy nim prominentni zwolennicy obrzezania pogan (Ga 1,18; 2,9,11-14).

W tradycji katolickiej Papież jako Biskup Rzymu, jest następcą Piotra i przewodniczy w jedności ze wszystkimi biskupami miłosnej komunii całego Kościoła. Komunia ta jest podtrzymywana przez moc wiązania i rozwiązywania we wspólnocie uczniów (Mt 18, 18; J 20, 23). Ta pokorna służba miłości Piotra, która nie jest dyktaturą ma za zadanie utrzymanie wspólnoty wierzących w jedności z Chrystusem i w samej sobie wokół swoich przywódców, nie pozwalając, aby skorumpowały ją siły grzechu i podziału.