Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku » Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej

«Wy dajcie im jeść!»

Przeczytaj Słowo Boże

Czytanie z Księgi Rodzaju (14,18-20)

Melchizedek zaś, król Szalemu, wyniósł chleb i wino; a [ponieważ] był on kapłanem Boga Najwyższego, błogosławił Abrama, mówiąc: «Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi! Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który w twe ręce wydał twoich wrogów!» Abram dał mu dziesiątą część ze wszystkiego.

Czytanie z Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian (11,23-26)

Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę!» Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!» Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie.

Z Ewangelii według św. Łukasza (9,11b-17)

Jezus mówił tłumom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali uzdrawiał. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu, mówiąc: «Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie mogliby się zatrzymać i znaleźć żywność, bo jesteśmy tu na pustkowiu». Lecz On rzekł do nich: «Wy dajcie im jeść!» Oni zaś powiedzieli: «Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i zakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi». Było bowiem mężczyzn około pięciu tysięcy. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Każcie im rozsiąść się gromadami, mniej więcej po pięćdziesięciu». Uczynili tak i porozsadzali wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali tłumowi. Jedli i nasycili się wszyscy, a zebrano jeszcze z tego, co im zostało, dwanaście koszów ułomków.

O czym jest dzisiejsza Ewangelia?

Dzisiejsza Ewangelia prowadzi nas z powrotem do Ewangelii św. Łukasza. W Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa czytamy fragment o rozmnożeniu chleba i ryb. Jezus karmi ponad pięć tysięcy ludzi tym, co Apostołowie uważali za zbyt mało, by cokolwiek zrobić. Oni widzą, że pozostawieni samym sobie nie mogą sprostać temu co mówi Jezus. Jezus pokazuje im, że jeżeli pozostaną z Nim i w Nim to, to co niemożliwe stanie się możliwe. Z Jezusem, w Jezusie i przez Jezusa dokonuje się cud i jest wystarczająco dużo jedzenia dla tłumu, a nawet coś zostaje. Jest jeszcze jedna rzecz warta zauważenia, mimo tego, że Jezus mógł dokonać cudu sam, to On sprawia, że Apostołowie uczestniczą w nim na różne sposoby.

Zastanów się

W jaki sposób karmienie tłumu ukazuje, na czym polega misja Jezusa?
Jaka jest rola apostołów w historii rozmnożenia chleba?
Czy kiedykolwiek doświadczyłeś, jak mały gest może mieć duży wpływ na życie innych ludzi?

Przemyśl

(i) Uczestnictwo w misji Jezusa Historia rozmnożenia chleba z Ewangelii św. Łukasza umieszczona jest po tym jak apostołowie powrócili z „pierwszego rozesłaniu uczniów”. Wtedy Pan Jezus, wysłał Dwunastu Apostołów, aby głosili bliskość królestwa Bożego. Jezus posłał ich z mocą, aby uzdrawiali chorych i wypędzali złe duchy (Łk 9, 1-7). Święty Łukasz wspomina, że jak oni wrócili to opowiedzieli Jezusowi wszystko, co zdziałali, a wtedy Pan Jezus wraz z nimi udał się na odludne miejsce, aby odpocząć (Łk 9, 10). To tam wielki tłum ludzi przyszedł do Jezusa, który ich przyjął i głosił im Dobrą Nowinę o Królestwie, oraz uzdrawiał ich chorych (Łk 9, 11), a na koniec dnia ich nakarmił.

Historia rozmnożenia chleba pozwala nam zrozumieć, w jaki sposób Jezus przeżywa swoją misję.

Przede wszystkim On serdecznie wita ludzi, którzy do niego przychodzą. Na misjach wśród Kokombów (Ghana) doświadczyłem innego niż nasz sposobu powitania. Tam obcy nie zostanie powitany słownie nim nie otrzyma krzesła do siedzenia i wody do picia. Te gesty wyrażają czynem to co można byłoby określić słowami w ten sposób: „Jesteś mile widziany. Czuj się jak u siebie w domu.” Jest to zaproszenie do otwarcia serc na siebie nawzajem. Jezus czyni podobnie, po pierwszym powitaniu głosi im Dobrą Nowinę o Królestwie.

Jezus zawsze w sposób szczególny wita ubogich i potrzebujących, chorych i wykluczonych ze wspólnoty (Łk 4, 18-19; 5, 31-32; 7, 22-24). Wszyscy oni zajmują szczególne miejsce w jego sercu. Ich fizyczne i psychiczne cierpienie przyciąga jego szczególną uwagę. Głoszenie Dobrej Nowiny o Królestwie skierowane jest przede wszystkim do nich. Jezus nie tylko do nich przemawia. Robi coś konkretnego, aby ulżyć im w cierpieniu i przynieść im pocieszenie. Czy ubodzy spotykają się z podobnym przyjęciem w naszych wspólnotach?

Jezus nie wypełnia swojej misji sam, ale On angażuje w to swoich uczniów. Wysłał ich na misję, a oni wrócili wypełnieni radością, że wszystko się udało. Wsłuchując się w tekst można przypuszczać, że uczniowie po swoim pierwszym doświadczeniu uważają, że teraz już wszystko zależy od nich, dlatego kiedy czują, że nie są w stanie poradzić sobie z tłumem w tak opustoszałym miejscu, ich spontaniczną reakcją jest poproszenie Jezusa, aby odesłał tłum. Oni nie zdają sobie jeszcze sprawy, że uczestniczą w misji Jezusa (Łk 9,12.13b). Oni nie rozumieją, że to co się dzieje przez ich ręce w rzeczywistości dzieje się przez Jezusa. Oni muszą się jeszcze nauczyć, że misja, która jest im powierzona nie jest czymś, co wykonują swoją mocą, ale mocą Jezusa i razem z Nim. Na ich sugestię odesłania ludzi, Jezus nalega, by robili to, co do nich należy. Wzywa ich, aby dali to, co mają, aby lud mógł jeść (Łk 9, 13a). Zaczynają rozumieć, że uczestnictwo w misji Jezusa oznacza nie tylko poleganie na własnych zasobach, ale przede wszystkim na pełnym zaufaniu Słowu Jezusa.

Tak samo i dzisiaj, kiedy chcemy zrobić coś wielkiego dla Boga i planujemy wyjść ewangelizować innych, doświadczamy tej samej pokusy, co Apostołowie. Mamy tendencję do patrzenia na własne siły i zasoby a to najczęściej doprowadza nas do zniechęcenia, a nawet poddania się. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas abyśmy zawsze przynosili to co mamy i robili wszystko w duchu bezinteresownej hojności. Jeżeli zaufamy Panu Bogu to wszystko możemy zrobić.

(ii) Karmienie eucharystyczne Wszystkie cztery Ewangelie opowiadają historię o rozmnożeniu chleba. Marek i Mateusz podają dwie historie o rozmnożeniu: jedna z nich ma miejsce na terytorium żydowskim (Mk 6,30-44; Mt 14,13-21), a drugie jest dokonane na terytorium nieżydowskim (Mk 8,1-10; Mt 15, 32-39). Cud rozmnożenia chleba jest opowiedziany dwukrotnie, aby pokazać, że Jezus karmi nie tylko Żydów, ale także nie-Żydów. Jan opowiada również o cudzie chlebów i wygłasza długą mowę na temat Chleba Życia (J 6).

Łukasz ma swój własny sposób na pokazanie, że przesłanie Jezusa jest skierowane do wszystkich. W Ewangeliach Mateusza i Marka Jezus tylko raz wysyła Apostołów na misję. W Ewangelii Łukasza posyła ich dwukrotnie. Najpierw wysłał Dwunastu Apostołów, aby głosili królestwo ludowi Izraela. (Łk 9, 1-10a). Potem posłał 70 uczniów do «narodów» (Łk 10, 1-20). Żydzi uważali, że na całym świecie istnieje jeszcze 70 innych narodów (por. Rdz 10). Za pomocą tych znaków Jezus wyjaśni, że dar Jego Ciała i Krwi jest dla wszystkich.

Sposób, w jaki Ewangeliści opowiadali o cudach rozmnożenia chleba, wpłynął na sposób, w jaki wczesna wspólnota chrześcijańska sprawowała Eucharystię. Czyny i słowa Jezusa, gdy rozmnażał pięć chlebów i dwie ryby, są dokładnie tym, czym było to, co uczyni podczas Ostatniej Wieczerzy w obecności swoich apostołów. On spogląda w niebo i błogosławi, łamie chleby i daje ludowi (Łk 9,15; 22,19). Po Jego zmartwychwstaniu dwaj uczniowie z Emaus rozpoznają Go po geście, kiedy «wziął chleb, pobłogosławił go, połamał i dał im» (Łk 24, 30). Błogosławieństwo i łamanie chleba stało się sercem liturgii pierwszych chrześcijan (Dz 2,42,46; 20,7,11; 27,35). Dla nich i dla nas aż do dzisiaj łamanie chleba, Eucharystii, jest ostatecznym znakiem, że Jezus oddał za nas swoje życie i jest z nami także dzisiaj.