Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku » Dobre miejsce na bankiecie

Przeczytaj Słowo Boże

Czytanie z Księgi Syracha (3.17-18.20.28-29)

Synu, z łagodnością prowadź swe sprawy, a [każdy], kto jest prawy, będzie cię miłował. Im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana. Wielka jest bowiem potęga Pana i przez pokornych bywa chwalony. Na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa, albowiem nasienie zła zapuściło w nim korzenie. Serce rozumnego rozważa przypowieść, a ucho słuchacza – to pragnienie mędrca.

Czytanie z 1 Listu św. Pawła do Hebrajczyków (12,18-19.22-24a)

Bracia: Nie przyszliście bowiem do namacalnego i płonącego ognia, do mgły, do ciemności i burzy ani też do grzmiących trąb i do takiego dźwięku słów, iż wszyscy, którzy go usłyszeli, prosili, aby do nich nie mówił. Wy natomiast przyszliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego – Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zgromadzenie i do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów [ludzi] sprawiedliwych, którzy już doszli do celu, do Pośrednika Nowego Testamentu – Jezusa.

Z Ewangelii według św. Łukasza (13,22-30)

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich: «Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony». Do tego zaś, który Go zaprosił, mówił także: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

O czym jest dzisiejsza Ewangelia?

W Ewangelii Łukasza Pan Jezus często używa posiłków jako okazji, aby nauczać swoich słuchaczy prawd o Bogu i ludziach. W dzisiejszej Ewangelii (Łk 14, 1.7-14) spotykamy Pana Jezusa, który w dzień szabatu spożywa posiłek w domu faryzeusza. Tam zanim rozpoczął się posiłek na oczach wszystkich ludzi On łamie religijne prawo szabatu, uzdrawiając chorego na wodną puchlinę (Łk 14, 1-6).

Ten fragment o uzdrowieniu jest pominięty w dzisiejszej Ewangelii, na rzecz tego co usłyszeliśmy czyli nauki Pana Jezusa na temat bycia pokornym. W swoim nauczaniu Pan Jezus jako przykładu używa opisu sposobu w jaki zaproszeni na ucztę goście wybierają sobie miejsca (Łk 14, 7-14). Na zakończenie tej nauki podpowiada zgromadzonym ludziom, że kiedy ktoś uważa siebie samego za osobę, która powinna być chwaloną i szanowany z powodu swoich czynów, często spotyka się ze wstydem i hańbą, ponieważ są inni, którzy zasługują na więcej pochwał i czci.

Zastanów się:

Co Jezus mówi nam o Królestwie Bożym?
Jaka powinna być postawa ucznia podczas uczty weselnej?
Kiedy organizujemy ucztę w parafii lub w naszej rodzinie, kogo zapraszamy?
Kto zasiada przy "wysokim stole"?

Przemyśl

(i) Posiłki Jezusa, znak wspólnoty ze wszystkimi W większości kultur wspólny posiłek zbliża ludzi. Wspólny posiłek jest wyrazem przyjaźni, komunii i pragnienia wspólnego rozwoju.

Ewangelia Łukasza pokazuje nam, że wspólne posiłki były ważne dla Jezusa i to nie tylko ze względu na fizyczny pokarm, który dawał Mu siły po całym dniu ciężkiej pracy, ale przede wszystkim ze względu na możliwości nauczania, które wspólne posiłki oferowały. To właśnie podczas posiłku nauczył faryzeusza Szymona, że to przebaczająca miłość Boga skłania nas do kochania Go wielkodusznie i bez wszelkich ograniczeń i limitów (Łk 7, 36-50). W drodze do Jerozolimy, w kontekście przygotowywanego posiłku, zwraca uwagę Marty i Maryi oraz uczniów na to, jak ważne jest, by usiąść u stóp Pana i słuchać Jego słowa (Łk 10, 38-42). Podczas innego posiłku rzuci wyzwanie faryzeuszom i uczonym w Prawie, aby byli wierni sobie i nie zachowywali się jak obłudnicy (Łk 11, 37-54). Tak więc Pan Jezus jest zaproszony, aby karmić się fizycznie, ale wykorzystuje te okazje, aby karmić duchowo swoich gospodarzy i otwierać ich serca na rzeczywistość Królestwa, które głosi.

W nauczaniu Pana Jezusa, posiadanie „uczestnictwa w królestwie Bożym”, znaczyło uczestnictwo w życiu samego Boga (Iz 34, 5-7; Za 9:15; 1 Krn 12,38; Łk 14, 15-24). Biblijne opisy uczestnictwa w uczcie (posiłku) mają często wydźwięk mesjanistyczny i sławią zwycięstwo Boga nad siłami zła (por. Iz 25, 6-8). Były też obrazem umacniania więzi między Bogiem a Jego ludem. Najpiękniejszym obrazem więzi między Bogiem a ludźmi jest obraz uczty weselnej, która jest używana w Biblii, aby przedstawić miłość między Bogiem a Jego ludem (Oz 2, 1-23; Iz 54,4-8; Ez 16,7-8). Ten tręd jest kontynuowany w opisach relacji, pierwotnego Kościoła do Chrystusa. (J 3,39; 2 Kor 11,2; Ef 5,23-32).

Często Pan Jezus w swoim nauczaniu mówi o uczcie weselnej, a czyni tak dlatego bo celem tej uczty jest dawanie świadectwa przez zgromadzonych na niej ludzi na "tak", które mężczyzna i kobieta mówią sobie nawzajem na drogę wspólnego życia. Za tym dwojgiem ludzi stoją dwie rodziny lub klany, które będą się lepiej poznawać i bardziej kochać, również ze względu na miłość do swoich dzieci. Bóg jest tym, który kocha i wybiera Izrael jako swoją własność.

Jedząc ze wszystkimi ludźmi, Jezus pokazuje, że miłość Boża jest dana wszystkim. Dlatego wszyscy powinni być zaproszeni do udziału w wieczerzy (Łk 14, 8-10). Wielkoduszność faryzeusza nie przeszkadza Jezusowi w rzuceniu mu wyzwania i uświadomieniu mu, że musi przeżywać czasy mesjańskie inaczej niż te, do których był przyzwyczajony. Czasami możemy się wahać czy powiedzieć tym, których uważamy za dobroczyńców lub tym, którzy byli dla nas dobrzy, że mogą się zmienić. Przysłowie mówi nawet, że "nie znieważasz ręki tego, kto cię karmi". Pan Jezus uczy nas dzisiaj, że przestrzegając zasad powyższego przysłowia, nie głosimy w pełni nowego czasu, który On przyniósł naszemu światu, ani implikacji tego nowego czasu w zakresie nawrócenia, wspólnoty z ubogimi i wykluczonymi oraz chorymi.

(ii) Gdzie usiąść przy wspólnym posiłku? Dlaczego Pan Jezus zwraca uwagę na współgości, którzy rywalizują o miejsca, w wyborze miejsce podczas posiłku? Wszystko obraca się wokół głównego celu nauki Pana Jezusa, którą on w dzisiejszej Ewangelii chce wygłosić.

Otóż w społeczeństwie żydowskim zasiadanie do stołu, zwłaszcza gdy jest się zaproszonym, odbywało się według starszeństwa (Rdz 43,33) i według rangi (Prz 25,6-7). To, gdzie dana osoba siedziała lub została zmuszona do siedzenia, wskazywało na jej pozycję w społeczeństwie. Im ktoś był bardziej zasłużony, czy to pod względem wieku, czy pozycji społecznej, tym lepsze miejsce dostawał. Czyniono tak, ponieważ uważano, że taka osoba powinna być bardziej szanowana i wyróżniana, bo honor i ranga to jednak rzeczy, które można obserwować z zewnątrz.

Jezus zachęca słuchaczy, aby zgodzili się zająć najniższe miejsce, nie po to, by szukać osobistych zaszczytów, ale raczej po to, by pozwolić temu, kto przygotował ucztę, przydzielić właściwe miejsce. Na ucztach mesjańskich to Bóg przygotowuje ucztę i to On zaprasza. Jezus więc w swojej nauce zachęca swoich współgości, aby w rzeczywistości Królestwa Bożego pozwolili Bogu spojrzeć głęboko w ich serca i zobaczyć, ile są naprawdę warci. To Bóg, który widzi wszystko osądza człowieka i niestety prawda okazuje się taka, że często ci którzy widza i stawiają siebie jako pierwsi w oczach Boga są ostatnimi (Łk 13,30), ale jednocześnie Pan Jezus mówi, że ci, którzy wyzbywają się sławy i kariery dla Królestwa Niebieskiego zostaną nagrodzeni (Łk 18,28-30).

W ten sposób Pan Jezus wskazuje na odwrócenie wartości i poglądów na życie, które musi się dokonać w życiu Jego uczniów. W tym nowym porządku, w którym to co dotychczas było na pierwszym miejscu, co było najważniejsze staje się najmniej ważne, bo w życiu ucznia na pierwszym miejscu pojawia się Bóg. Nasze wspólnoty szukając prawdziwego nawrócenia powinny uczyć się na przykładzie Jezusa i nie szukać samouwielbienia. Ktoś, kto jest pogardzany i nie ma rangi godnej szacunku, może być w rzeczywistości tym, kto ma serce tak całkowicie zwrócone ku Bogu, że ta osoba wyprzedza wszystkich w drodze do rzeczywistego nawrócenia.