Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku » Jedenasta Niedziela Zwykła B

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen
Akt Pokutny
Msza święta jest spotkaniem z Bogiem. A dla mnie, czym jest niedzielna Msza św? Czy jest w
niedzielnej Mszy św. coś na co czekam, co chcę powiedzieć Panu Bogu?
Wyznajmy przed Bogiem, że potrzebujemy Jego miłosierdzia.
-Panie, który nie przyszedłeś wzywać sprawiedliwych, ale grzeszników, zmiłuj się nad nami.
Panie zmiłuj się nad nami…
-Chryste, który przebywałeś z celnikami i grzesznikami, zmiłuj się nad nami.
Chryste zmiłuj się nad nami…
-Panie, który chcesz raczej miłosierdzia niż ofiary.
Panie zmiłuj się nad nami…
Niech się zmiłuje nad nami Bóg Wszechmogący i odpuściwszy nam grzechy doprowadzi do życia
wiecznego. Amen

Pierwsze czytanie: Ez 17, 22-24
Tak mówi Pan Bóg: «Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, z najwyższych jego
pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej.
Na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę. Ona wypuści gałązki i wyda owoc, i stanie się cedrem
wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu
jego gałęzi.
I wszystkie drzewa na polu poznają, że Ja jestem Pan, który poniża drzewo wysokie, który drzewo
niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja,
Pan, rzekłem i to uczynię». Oto Słowo Boże
Refren do Psalmu Responsoryjnego
Bobrze jest śpiewać Tobie Panie Boże.

Drugie czytanie: 2Kor 5,6-10
Bracia:
Mając ufność, wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana.
Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy. Mamy jednak nadzieję i chcielibyśmy
raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana.
Dlatego też staramy się Jemu podobać, czy to gdy z Nim, czy gdy z daleka od Niego jesteśmy.
Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki
dokonane w ciele, złe lub dobre.
Aklamacja:
Alleluja
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Alleluja

Czytanie z Ewangelii św. Marka 4:26-34

Jezus mówił do tłumów: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w
ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z
siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje,
zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».
Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest
ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na
ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki
podniebne gnieżdżą się w jego cieniu».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli [ją] rozumieć. A bez przypowieści nie
przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

Oto Słowo Pańskie

Jaki jest cel tej Ewangelii?
W czwartym rozdziale Ewangelii Marka znajdujemy kilka przypowieści, które wygłosił Jezus. Dlaczego
Jezus mówi o ziarenku, o siewcy? Bo wielu naśladowców Jezusa było rolnikami. Takie historie o
kiełkującym ziarenku i gorczycy były zaczerpnięte z ich doświadczenia, dlatego były też łatwo do
zrozumienia. One były po prostu obrazem ich życia i wezwań jakie życie stawiało przed nimi.
Przypowieści Jezusa ilustrowały te wyzwania tak, że słuchacze nie mogli ich ignorować

Zastanów się;

1. Kto jest ważniejszy, ten, który sieje ziarno, czy ten, który sprawia, że ziarno rośnie?
2. Jaka jest człowieka w szerzeniu królestwa Bożego?
3. Jakie są małe, nic nieznaczące początki Królestwa Bożego?
Przemyśl:
Dlaczego Jezus posługuje się przypowieściami?
W wielu kulturach opowieści odgrywają ważną rolę w przekazywaniu prawd życiowych. W I wieku
nauczyciele żydowscy powszechnie posługiwali się opowieściami w nauczaniu bożych dróg. Podobnie
Jezus, który nauczał na kilka sposobów, a jednym z nich było posługiwanie się przypowieściami.
W sumie czterdzieści dwie przypowieści o Jezusie zostały przekazane w Ewangeliach Marka, Łukasza i
Mateusza. Ewangelia Marka podaje nam tylko sześć z nich.
Schemat nauczania przy pomocy przypowieści.
W przypowieści nauczyciel porównuje dwie rzeczy, ale tylko jedna z nich jest przedstawiana
słuchaczom. Można powiedzieć, że celem przypowieści jest prowadzenie od znanego, a to jest to o

czym mówi nauczyciel do nieznanego, czyli prawda, morał który słuchacz sam odkrywa. To właśnie o
tej prawdzie uczy nauczyciel. Przypowieści aktywizuje słuchacza, który sam dochodzi do ukrytej w
przypowieści prawdy.
Znany element przypowieści to doświadczenie zaczerpnięte z codziennego życia słuchaczy, a nieznany
to nowe doświadczenie zrozumienia dróg Bożych.
Osoba, która słucha przypowieści, jest tak pochłonięta przekazywaną treścią, i przepływem, myśli
rodzących się pod jej wpływem, że pod koniec zdaje sobie sprawę, że nie możne pozostać neutralną i
musi się ustosunkować do ukrytej w przypowieści prawdy o bożych drogach w życiu ludzkim.
Jezus poprzez przypowieści zachęca słuchaczy, aby odpowiedzieli na wezwania rzeczywistości
Królestwa Bożego, która wdziera się w ich życie. Nauczyciel chce, aby słuchacze przyjęli wartości
Królestwa Bożego i w ten sposób zmienia swój sposób życia i postrzegania Boga.
Tak jak ziarno, które rośnie samo
Pierwsza przypowieść (w. 26-28) skupia się na fakcie, że ziarno rośnie samoistnie. Rolnik sieje ziarno,
ale nie może zasianego ziarna zmusić do wzrostu. Z drugiej strony ziarno raz zasiane rośnie nawet
wtedy, kiedy rolnik śpi. Efekt końcowy, czyli zbiory, nie jest więc bezpośrednio dziełem rolnika, ale
natury. Jezus porównuje proces wzrostu Królestwa Bożego do wzrostu zasianego na roli ziarna.
Obecność Królestwa Bożego w świecie nie jest wynikiem ludzkiego wysiłku, ale jest darem od Boga,
który na roli życia ludzkiego sieje ziarno Słowa Bożego. Dar Królestwa Bożego jest darem danym nam
za darmo.
Stanowi to wezwanie dla słuchaczy, zmuszające ich do zrozumienia, że czasami w ich życiu Bóg będzie
się wydawał śpiący. A dzieje się tak dlatego, że naturą Królestwa Bożego głoszonego przez Jezusa jest
to, że chociaż nie objawia się ono bezpośrednio w wielkich znakach zewnętrznych, to jednak się dzieje.
Św. Paweł, zdawał sobie sprawę, że wszystko, co mogą zrobić głosiciele Słowa Bożego to zasiać ziarno i
podlewać je, ale tylko Bóg daje wzrost (1 Kor 3, 7). Wzrost pochodzi od Boga, a nie od człowieka, a
Boży czas jest najpiękniejszy i najlepszy.
Na co jeszcze zwraca uwagę Pan Jezus w swojej przypowieści jest fakt siania ziarna. Aby, królestwo
Boże wzrastało ziarno Słowa Bożego musi być zasiane. Chociaż ostatecznie to bóg sprawia wzrost
Królestwa, to aby tak się stało potrzebny jest człowiek. Bóg liczy na początkowy wysiłek człowieka,
który może wydawać się nieistotny, to jednak bezczynność nie będzie usprawiedliwiona. Mówi o tym
przypowieść o talentach, w której trzeci sługa ukrył swój talent ze strachu. Jego czyn nie został
pochwalony przez mistrza w przypowieści, którą znajdziemy w Ewangelii św. Mateusza (Mt 25, 14-30).
Naszym zadaniem jest zasiewanie dobrego ziarna, ziarna Słowa Bożego wśród naszej rodziny,
przyjaciół i kolegów i koleżanek, nawet jeśli nie widzimy żadnych rezultatów, to ufajmy, że Bóg sprawi,
że wyrośnie ono w właściwym czasie.
Przypominająca ziarnko gorczycy natura Królestwa Bożego
W drugiej przypowieści (w. 30-32) wzrost Królestwo Boże jest porównany do ziarnka gorczycy, które
jest bardzo małym ziarnem, przypominającym swoim rozmiarem pojedyncze ziarenko maku.
Ziarenko gorczycy jest tak małe, że nikt by nie pomyślał, że gdy urośnie, będzie bardzo przydatne dla
otoczenia.
Pan Jezus w tej przypowieści pokazuje, jak to niemalże nie zauważalne ziarno po wzroście staje się
krzewem wystarczająco dużym, aby dać schronienie i cień wielu innym stworzeniom. Tym samym Pan
Jezus chce zwrócić naszą uwagę na to co może wydawać się za mało ważne, ale w swojej istocie jest
ważne i zdolne do wzrostu. W krzewie gorczycy chronią się wszelkiego rodzaju ptaki. W Bożej rodzinie
wszyscy są mile widziani, bez względu na charakter i przynależność grupową. Drzewo nie wybiera
ptaka, ale wita wszystkie ptaki.
W oczach Jezusowych przeciwników to, co On robi, jest małe i nieistotne. Być może to co Jezus
zapoczątkował ludziom Jego czasu wydawał się mało istotny i przemijający jak poprzednie próby
zbliżenia ludzi do Boga, Jezus pokazuje jednak, że Jego dzieło nie zniknie. Wyjdzie z tego coś

większego niż ktokolwiek się spodziewa. Królestwo Boże nie jest dla wybranych, ale dla wszystkich.
Każdy jest mile widziany, aby znaleźć dom w tej nowej formie egzystencji. Każda wspólnota
chrześcijańska jako wyraz Królestwa Bożego, ma jest takim miejscem, w którym zadomowią się
najróżniejsi ludzie.
Wielkie rzeczy często mają skromne i mało znaczące początki. Tak jak małe, nic nieznaczące ziarnko
jest w stanie dać później schronienie ptakom o wiele większym od niego samego, tak samo nasze małe
uczynki świadczące o miłości Boga szerzą królestwo Boże poza granice, o których nigdy byśmy nie
pomyśleli.