Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku

Kiedy przychodzi Pan

Czytanie z Księgi Proroka Izajasza (11, 1-10)

Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się Odrośl z jego korzenia. I spocznie na niej Duch Pana,
duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pana. Upodoba sobie w bojaźni Pana. Nie będzie sądził z pozorów ni wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego. Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach, a wierność przepasaniem lędźwi. Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana na kształt wód, które przepełniają morze. Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. Do niego ludy przyjdą z modlitwą i sławne będzie miejsce jego spoczynku.

Czytanie z Listu św. Pawła do Rzymian (15, 4-9)

Bracia: To, co niegdyś zostało napisane, napisane zostało dla naszego pouczenia, abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję. A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa. Dlatego przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was ku chwale Boga. Mówię bowiem: Chrystus stal się sługą obrzezanych dla okazania wierności Boga i potwierdzenia przez to obietnic danych ojcom oraz po to, żeby poganie za okazane sobie miłosierdzie uwielbili Boga, jak napisano: «Dlatego oddawać Ci będę cześć między poganami i śpiewać imieniu Twojemu».

Czytanie z Ewangelii św. Mateusz (3, 1-12)

W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: «Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego». Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordanie, wyznając przy tym swe grzechy. A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: «Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: „Abrahama mamy za ojca”, bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichrza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».

O czym jest dzisiejsza Ewangelia?

Główną postacią dzisiejszej Ewangelii jest Jan Chrzciciel, który przygotował drogę Jezusowi i ostatecznie go ochrzcił (Mt 3,13-17). W dzisiejszej narracji wzywa on lud Izraela do nawrócenia, bo tylko wtedy doświadczy Izrael reali zbliżającego się Królestwa Niebieskiego (Mt 3,2). Zwracając się do ludzi oraz przywódców społecznych i religijnych, Jan podkreśla, że nawrócenie polega na zmianie stylu życia, a nie na słowach, obietnicach czy postanowieniach. To do czego wzywa Jan jest orędziem, które można podsumować słowami: Niech wasza wiara będzie wyrażana czynem a nie słowami.

Adwent to czas przygotowania gruntu do tej radykalnej zmiany, która jest osobistym nawróceniem. W zeszłą niedzielę Jezus zaprosił nas do przygotowania się na Jego Drugie Przyjście. Dzisiaj św. Jan Chrzciciel wzywa do zastanowienia się nad tym co my uważamy za najbardziej istotne w naszych przygotowaniach do obchodów narodzin Jezusa?

Zastanów się:

Jaki jest związek między głosem wołającym na pustyni a Janem Chrzcicielem?
Jak różne grupy społeczne przygotowują się do Królestwa?
Jakie owoce pokażą, że naprawdę przygotowujemy się do życia w realiach królestwa Bożego?

Przemyśl

(i) Nadeszło Królestwo Niebieskie W Ewangelii Marka i Łukasza Jezus bardzo często mówi o królestwie Bożym, natomiast w Ewangelii św. Mateusza, Pan Jezus używa tego wyrażenia tylko kilka razy (Mt 6:38; 12:28, 19:24, 21:31.43), tutaj najczęściej Nasz Pan używa określenia 'królestwo niebieskie' o którym mówi aż trzydzieści jeden razy (Mt 3:2; 4:17; 5:3,10,20 itd.). Chociaż oba wyrażenia oznaczają to samo, to dlaczego Mateusz preferuje określenie królestwo niebieskie a tak rzadko mówi o Królestwie Bożym?

Wynika to z szacunku do Boga, obecnego w tradycji żydowskiej, jak i u żydowskich chrześcijan, dla których Bóg jest tak święty i inny, że nie wypowiada się Jego imienia i w ten sposób okazuje się głęboki szacunek Wszechmocnemu Stwórcy. Mateusz więc ze względu na szacunek do Boga unika terminu „Królestwo Boże” zastępując to określenie terminem „królestwo niebieskie”. A ponieważ w żydowskim rozumieniu słowo „niebo” odnosiło się do miejsca przebywania Boga (por. Ps 14[13]:2; 20[19]:6; 33[32]:13), tak więc używanie zwrotu „królestwo niebieskie” było pośrednim, ale pełnym czci sposobem mówienia o Bogu.

"Królestwo Boże" wyraża warunek całkowitego poddania się Bogu, pozwalając mu być jedynym panem w naszym życiu i kontrolować wszystko. Tak jak każdy dobry król czy przywódca, Bóg dąży do promowania naszego życia i dobrostanu, ale odniesie sukces tylko wtedy, gdy będziemy z nim współpracować i pozwalać, by nasze życie było skoncentrowane na Bogu. Musimy odejść od egocentryzmu, który wyraża się w pysze, głodzie posiadania, władzy i prestiżu, na rzecz postawy podporządkowania się Bogu w całkowitej pokorze i trosce o potrzeby innych ludzi postępując tak jak Jezus t uczynił (Flp 2:5-11). Ta Ewangelia stawia przed nami pytanie o obszary naszego życia w których musimy się nawrócić i uczynić prawdziwymi i realnymi nasze relacje z Bogiem, osobiście i jako społeczność?

(ii) Prorok Izajasz przemówił Mateusz w swojej Ewangelii nieustannie cytuje Stary Testament, zwłaszcza proroków i narodziny Jezusa w jego narracji są postrzegane jako spełnienie obietnic złożonych przez proroków (np. Mt 1:22-23; 2:5-6, 15,17-18,23) Łatwo można też zauważyć, że Mateusz przez całą swoją ewangeliczną narrację łączy wydarzenia z życia Jezusa z fragmentami Starego Testamentu (np. 3:3; 4:4; 6-7. 14-16, 8:17; 12:17-21; 13:14-15; 35; 21:4-5; 27:9-10).

Prze niektórych znawców Pisma Świętego prorok Izajasz bywa nazywany "piątym ewangelistą", a wynika to z tego, że to właśnie on jest najczęściej cytowanym prorokiem we wszystkich Ewangeliach. Cytat użyty przez Jana Chrzciciela w dzisiejszej Ewangelii (Mt 3:3) pochodzi z Księgi Proroka Izajasza Iz 40:3 i jest wzięty z drugiej części Księgi Proroka Izajasza, którą egzegeci (ludzie, którzy zajmują się badaniem tekstu Pisma Świętego) nazywają Drugim Izajaszem. Ta część została napisany przez osobę, która swój styl ogłaszania proroctw przyjęła od Izajasza, który umarł prawie dwieście lat wcześniej. Drugi Izajasz pisał i głosił swoje prorocze orędzie w czasie wygnania to jest w latach 586-536 p.n.e. Jest to przesłanie nadziei i pocieszenia skierowane do Izraelitów cierpiących na zesłaniu w Babilonie. Prorok mówi, że wtedy, kiedy prowadzono ich do niewoli przez pustynię oni wielce cierpieli, ale teraz Pan Bóg spojrzał na nich Jego miłosiernym okiem i poprowadzi ich przez tę samą pustynię do całkowitego wyzwolenia.

Ta dawna obietnica spełnia się teraz w Jezusie, który prowadzi swój lud do królestwa Bożego. Nie jest to łatwa droga i dlatego na tę trudną podróż każdy musi się przygotować i stąd wezwanie do nawrócenia. Żydowska wspólnota chrześcijan dla której Mateusz napisał swoją Ewangelię doświadcza trudności, szczególnie gdy ich bracia Żydzi odrzucają ich, ponieważ oni wierzą i podążają za Jezusem jako Mesjaszem. To oni powinni być świadomi, że to w nich i przez nich spełniają się obietnicy zbawienia, które pochodzi od Boga.

(iii) Niesienie owoców nawrócenia Zarówno Mateusz, jak i Łukasz podążają za Ewangelią Marka, ale swobodnie ją adaptują do swoich odbiorców. Święty Marek w narracji 1:4-8 wspominając o Janie Chrzcicielu mówi, że on nauczał na pustyni. Łukasz, pisząc do pogan, w swoim tekście pokazuje Jana, który jest proszony przez różnych ludzi, pochodzących z różnych klas społecznych, aby im powiedział co mają czynić, aby się nawrócić. W Mt 3:1-12 Jan Chrzciciel głosi kazania faryzeuszom i saduceuszom. I to tutaj po raz pierwszy w narracji ewangelicznej oni stają się przykładem dla nawracających się ludzi. Warto pamiętać, że później większość z nich stała się wrogami Jezusa.

W sprawie nawrócenia żydowscy czytelnicy Ewangelii Mateusza mogli się z nimi utożsamiać jako z wybitnymi postaciami społecznymi i religijnymi. Jeśli więc ci ważni ludzie poddają się rytualnemu chrztu w przygotowaniu na nadchodzącego Mesjasza, czytelnik jest zapraszany do tego samego, ale każdy powinien pamiętać, że tak jak wtedy tak samo wśród nich zdarzy się, że niektórzy odwrócą się od Chrystusa i staną się Jego zaciekłymi przeciwnikami. Pamiętajmy, że nikt nie jest tak święty, by nie potrzebować nawrócenia. Zwłaszcza ludzie, którzy myślą, że wiedzą wszystko o Bogu, powinni wrócić pokornie i podporządkować się na nowo bożej woli.

Jan Chrzciciel zaprasza nas do nowego życia, przynoszącego dobre owoce (Mt 3:10; 7:19), które są widoczne. Walka z różnymi formami niesprawiedliwości w społeczeństwie, uciskiem biednych przez potężnych oraz wyzyskiem słabych przez silnych będzie jednym ze sposobów przynoszenia owoców nawrócenia. Adwent to dobry czas, by wspólnie odkryć, jakie owoce mamy przynieść w naszej sytuacji.