Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku » Piętnasta Niedziela Zwykła B

Piętnasta Niedziela Zwykła B

Jezus posyła dwunastu

Akt Pokutny

Zdarza się nam, że wołamy do Boga: „Boże, gdzie ty jesteś?” Ale prawda o Bogu i człowieku jest taka, że to Bóg szuka człowieka; On już w Raju po upadku Adama i Ewy wołał: Gdzie jesteś Adamie?”

Wiemy, że Msza św. jest czasem naszego spotkanie z Bogiem. Jakie będzie to spotkanie zależy ode mnie. On woła: „Gdzie jesteś!” Czy, chcę wyjść z ukrycia stworzonego przez moje codzienne sprawy i spotkać się z Bogiem w czasie tej Eucharystii?

Panie Jezu, który przyszedłeś na ten świat, aby szukać i ocalić to co zginęło, zmiłuj się nad nami.

Zmiłuj się nad nami.

Chryste, który okazałeś swoja miłość, oddając życie za przyjaciół, zmiłuj się nad nami.

Zmiłuj się nad nami.

Panie Jezu, którego serce zostało przebite za nasze grzechy, zmiłuj się nad nami

Zmiłuj się nad nami.

Pierwsze czytanie z Księgi Proroka Amosa (7.12-15)

I rzekł Amazjasz do Amosa: «„Widzący”s, idź sobie, uciekaj do ziemi Judy! I tam jedz chleb, i tam prorokuj! A w Betel więcej nie prorokuj, bo jest ono królewską świątynią i królewską budowlą». I odpowiedział Amos Amazjaszowi: «Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem synem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. Od trzody bowiem wziął mnie Pan i rzekł do mnie Pan: „Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego!”

Refren do Psalmu Responsoryjnego

Drugie czytanie z Drugiego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (12,7-10)

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa;On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym. W Nim mamy odkupienie przez Jego krew – odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski. Szczodrze ją na nas wylał w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia, przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi. W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu - my, którzy już przedtem nadzieję złożyliśmy w Chrystusie. W Nim także i wy, usłyszawszy słowo prawdy, Dobrą Nowinę o waszym zbawieniu, w Nim również – uwierzywszy, zostaliście naznaczeni pieczęcią, Duchem Świętym, który był obiecany. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością [Boga], ku chwale Jego majestatu.

Aklamacja:

Alleluja

Niech Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania. Alleluja

Czytanie z Ewangelii św. Marka (6.7-13)

Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien!» I mówił do nich: «Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich!» Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

Jaki jest cel tej Ewangelii?

Do tej pory nasza niedzielna Ewangelia mówiła nam o Jezusie, który naucza i uzdrawia. Słyszeliśmy o tym jak Jezus powoływał uczniów i wiemy o tym, że uczynił to na samym początku swojej działalności (Mk 1,16-20), a później wyłonił z uczniów grupę Dwunastu (Mk 3,13-19). Tych dwunastu miało być z Jezusem i być świadkami Jego przepowiadania (Mk 4,1-34), Jego potężnych czynów (Mk 5,1-43) i kontrowersji, które te czyny i słowa wywołały (Mk 3,22-30).

Tej niedzieli widzimy, że Jezus daje im szansę, aby zaczęli robić to co On dotychczas czynił. Jezus wysyła ich parami w pierwszą podróż misyjną do Galilei. Jezus wyprawiając dwunastu mówi im, że w głoszeniu Ewangelii mają liczyć na Boga, a w innych kwestiach powinni liczyć na wsparcie ludzi, do których zostali posłani.

Zastanów się

Dlaczego Jezus wysyła Dwunastu parami, po dwóch?
W czym powierzona im przez Jezusa misja jest podobna do tego co on sam czynił?
Dlaczego Jezus zabrania im zabierać ze sobą w drogę jakiekolwiek prowiant?

Przemyśl

Wysyłał ich po dwóch

Uczniowie Jezusa pracują w zespołach składających się z dwóch osób. Nie chodzi tu tylko o to, aby posłani mogli się wzajemnie wspierać, ale przede wszystkim o to, aby mogli być uznani za świadków dzieł Królestwa Bożego uwidaczniającego się dzięki ich działaniu w życiu tych którym to Królestwo jest głoszone. Zgodnie z prawem wiarygodne jest tylko to świadectwo, które poświadczy dwóch świadków. (Pwt 19:15).

Dał im władzę nad duchami nieczystymi.

Uzdrowienie opętanego było pierwszym uzdrowieniem, którego dokonał Jezus (Mk 1, 21-28), i kiedy utworzył grupę dwunastu, zamierzył, aby i oni czynili to, co On czynił. Nieczyste duchy stanowiły przeszkodę w urzeczywistnianiu się Królestwa Bożego na ziemi tak samo było z ludźmi opętanymi przez złego ducha, oni również stanowił przeszkodę w urzeczywistnieniu Królestwa Bożego, nowego czasu, który Jezus zainaugurował. Jezus posyła dwunastu, aby usunąć te nie spowodowane ludzkim działaniem przeszkody, a ludzie, którzy cierpieli z powodu działanie złego ducha, mogli doświadczyć takiego życia, jakiego Bóg zawsze dla nich chciał. W ten sposób Jezus uczy nas, że w życiu człowieka nie może być żadnego kompromisu z siłami zła. Trzeba z nimi walczyć i z Bożą pomocą eliminować zło, które kaleczy życie człowieka fizycznie, emocjonalnie, duchowo lub społecznie.

Kiedy doświadczamy w życiu osobistym i społecznym praktyk umniejszających wartość życia człowieka to nie możemy być wobec takich praktyk obojętni. Mogą to być sytuacje niesprawiedliwości, o których nikt nie mówi ani nie ośmiela się mówić. Takie sytuacje, wgryzają się w tkankę społeczną i ostatecznie sprawiają, że społeczeństwo im się poddaje i je akceptuje i ostatecznie staje się społecznością opętanych i chorych moralnie ludzi. W imię Jezusa jesteśmy wezwani do utrzymywania przy życiu sumień społecznych i osobistych. Zło musi zostać usunięte wystarczająco wcześnie, zanim stanie się akceptowanym sposobem życia, w którym korupcja jest postrzegana jako normalna, a wady stają się cnotami. To na mocy naszego chrztu mamy udział we władzy nad złem, którą Jezus dał swoim uczniom.

(iii) "Nie zabieraj nic na podróż oprócz..."

Każda grupa ludzi uważa pewne rzeczy za absolutnie niezbędne, aby normalnie funkcjonować. Wśród Żydów żyjących w czasach Jezusa do podstawowych dóbr człowieka należał normalny zestaw odzieży, na który składała się wewnętrzna tunika, płaszcz noszony na zewnątrz, pas i nakrycie głowy oraz sandały. Podróżni mieli przy sobie, oprócz tych rzeczy, torbę na jedzenie.

Jezus wysyła Dwunastu bez jedzenia i zapasowej odzieży. Mówi im, aby odeszli takimi, jakimi są, i aby liczyli na hojność ludzi, którzy ich przyjmą. To właśnie jako ubodzy, prości ludzie uczniowie wychodzą, aby wypełnić zadanie, które powierzył im Jezus. Gdyby podróżowali ze wszystkim, czego potrzebowali, nie czuliby potrzeby proszenia innych o pomoc, a w końcu, uwierzyliby, że sukces ich misji był zasługą ich własnych środków, a nie Boga, który działając przez ludzi spotkanych w drodze im pomagał. Ich prostota i ubóstwo uświadamiają posyłanym, że są zależni od Boga i ludzi i innych i to nich (Boga i ludzi) zależy powodzenie ich misji.

Dobra materialne i potężne struktury w dzisiejszym Kościele czasami przesłaniają fakt, że jesteśmy tylko przejazdem na tym świecie i że mamy podróżować w Świetle Bożej Prawdy i pomagać sobie nawzajem. Im mniej mamy i im mniej władzy sprawujemy, tym bardziej potrzebujemy siebie nawzajem materialnie, społecznie i duchowo. Poprzez takie ubóstwo doświadczamy naszej zależności od Boga i potrzebę bycia z drugim człowiekiem. Człowiek Królestwa Bożego musi pamiętać, że to co posiadamy, może nas związać i sprawić, że nie będziemy chcieli brać udział w misji głoszenia Ewangelii Królestwa Bożego. Wyzwanie dla wszystkich uczniów Chrystusa wszystkich czasów jest to, aby zachować wewnętrzną wolność w odniesieniu do dóbr materialnych i czci oraz aby swobodnie uczestniczyć w życiu Chrystusa ubogiego i całkowicie ufającego Bogu.

Oni Głosili skruchę... namaszczali chorych

Ewangelia Marka zaczyna się od tego, że Jan Chrzciciel ogłasza chrzest nawrócenia (Mk 1,4), który Jezus kontynuował w swój specyficzny sposób po aresztowaniu Jana. Wraz z Jezusem nadeszła pełnia czasu, a wraz z nią wezwanie do nawrócenia się i uwierzenia w Dobrą Nowinę (Mk 1, 15). Jezus będzie nadal głosił nawrócenie (Mk 1,39; 45,5,20). Kluczowe orędzie głoszone przez uczniów jest kontynuacją przesłania Jezusa. Wezwanie do pokuty zawsze będzie konieczne.