Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku » Trzydziesta Pierwsza Niedziela Zwykła B

Akt Pokutny

O żadnej wartości w ludzkim życiu nie śpiewa się tak wiele pieśni, nie pisze się tyle powieści, sztuk teatralnych i scenariuszy filmowych jak o miłości. Pismo Święte, nie jest wyjątkiem w tej dziedzinie. Pieśń nad Pieśniami jest w całości poświęcona miłości. W pozostałych księgach Starego Testamentu, jeżeli mówi się o miłości, to zawsze „miłość” odnosi się do źródła miłości, do Boga.

W świadomości pisarzy Nowego Testamentu miłość Boga i bliźniego jest nierozdzielona. "Kto miłuje Boga, niech i brata swego miłuje". (1 J 4,21) Prawdą jest, że w chrześcijańskim doświadczeniu jakakolwiek próba rozdzielenia miłości Boga i miłości bliźniego jest skazana na niepowodzenie. «Jeśli ktoś mówi: «Miłuję Boga», a brata swego nienawidzi, jest kłamcą» (1 J 4, 20) i na odwrót, miłując brata, ale nie zwracając uwagi na Boga w modlitwie i uwielbieniu obraca się w porażkę i osobistą frustrację. Wielu pracowników socjalnych starało się kochać swoich podopiecznych na poziomie "horyzontalnie" czyli na poziomie człowieka w potrzebie. Przychodzi frustracje spowodowana poczuciem niewdzięczności niweczą ich najlepsze wysiłki, by kochać innych, miłość do Boga jest potrzebna, aby iść dalej.

Dzisiejsze pierwsze czytanie i Ewangelia poruszają kwestię nierozłączności miłości Boga i bliźniego. Czy w swoim życiu równoważę miłość do Boga i bliźniego w taki sposób, aby była trwała?

Zmiłuj się nad nami, Panie.

Bo zgrzeszyliśmy przeciw Tobie.

Okaż nam Panie, miłosierdzie swoje.

I daj nam swoje zbawienie.

Niech się zmiłuje nad nami Bóg Wszechmogący a odpuściwszy nam grzechy doprowadzi nas do życia wiecznego. Amen

Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa (6,2-6)

Mojżesz powiedział do ludu: Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć. Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód. Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję.

Czytanie z Listu do Hebrajczyków (7,23-28)

Bracia: Wielu było kapłanami, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu, Ten właśnie, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego przystępują do Boga, bo wciąż żyje, aby się wstawiać za nimi. Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest zobowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, [ustanawia arcykapłanem] Syna doskonałego na wieki.

Czytanie z Ewangelii św. Marka (12,28b-34)

Jeden z uczonych w Piśmie, podszedł do Jezus i zapytał: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Jaki jest cel tej Ewangelii?

Jezus dotarł do Jerozolimy i rzuca wyzwanie sercu religii żydowskiej, wypędzając handlarzy ze świątyni (Mk 11, 15-19). Opozycja wobec Niego sięga zenitu, a przywódcy religijni robią wszystko, aby go złapać i aresztować. Pierwszy sprawdzian dotyczy płacenia podatków Cezarowi (Mk 12,13-17), a drugi zmartwychwstania umarłych (Mk 12,18-27). Jezus wygrywa oba spory. Dzisiejsza Ewangelia, opisuje ostatnią próbą i mówi o największym przykazaniu. Jezus odpowiada, że sercem Prawa jest całkowita i niepodzielna miłość Boga i bliźniego.

Zastanów się:

Dlaczego pierwsze przykazanie jest miłością Bożą?
W jaki sposób miłość Boga jest związana z miłością bliźniego?
W jaki sposób wyrażamy naszą miłość do ludzi w naszej społeczności i poza nią?

Przemyśl

(i) Będziesz miłował Pana, Boga swego. Biblia zawiera dwie wersje Prawa, które Bóg dał swojemu ludowi, kiedy zawarł z nim przymierze. Pierwszy z nich znajduje się w Księdze Wyjścia (Wj 20,1-17), a drugi w Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 5,6-21). Są one znane jako Dziesięć Przykazań. Przykazania wskazują „ludowi wybranemu”, jak powinien żyć lud przymierza. Pierwsze trzy przykazania skupiają się na naszej relacji z Bogiem, a pozostałe siedem dotyczy naszych relacji z innymi ludźmi w ramach tego przymierza.

Zgodnie z tradycją żydowską, Dekalog (Dziesięć Przykazań) jest tylko częścią praw, które Bóg dał Mojżeszowi. Prawo zawiera też inne przepisy i zalecenia, które zostały dane przez Boga Mojżeszowi, nie po to, aby je spisywać, ale raczej po to, aby przekazywać je ustnie z pokolenia na pokolenie. Właśnie ten ustny przekaz spowodował, że z biegiem czasu dodano tak wiele praw, że bardzo trudno było rozeznać, co jest ważne, a co można pominąć. W czasach Jezusa uczeni w Prawie debatowali nad tą kwestią. Uczony w Piśmie, który zapytał Jezusa, jakie jest najważniejsze prawo, mógł szczerze szukać światła w tej zagmatwanej debacie, ale mógł też chcieć wystawić Jezusa na próbę.

W odpowiedzi Jezus cytuje Pwt 6,4-5, który jest również nazywany "Szema Izrael", co jest wezwaniem do całkowitej, niepodzielnej miłości Boga. Każdy Żyd odmawiał "Szema" każdego dnia w ramach regularnych modlitw. Całkowita niepodzielna miłość Boga jest wypełnieniem pierwszych trzech przykazań. Kochać Boga w sposób całościowy to kochać Go całym sercem, duszą i całą siłą. Tak jak serce, dusza i siła człowieka nie mogą być rozdzielone, tak samo jest z miłością do Boga. Miłość połowiczna, podzielona nie jest prawdziwą miłością.

Pierwsze przykazanie, które cytuje Jezus, jest przykazaniem pozytywnym. W Kościele i w naszych wspólnotach chrześcijańskich często postępujemy odwrotnie. Zaczynamy od powiedzenia ludziom, czego nie powinni robić. Ta lista tego, co jest zakazane, może być czasami tak długa, że nie pozostaje czasu i energii na pozytywne działanie, do którego jesteśmy powołani.

Stawiając na pierwszym miejscu całkowitą, niepodzielną miłość Boga, Jezus zaprasza swoich słuchaczy, którzy są z Nim w konflikcie, do wejścia w relację miłości z Bogiem. Tylko relacja miłości, przymierze miłości, może nadać sens innym negatywnym i pozytywnym przykazaniom prawa. Jezus nieustannie przypomina słuchaczom to, co jest sednem naszej relacji z Bogiem: ufną miłość.

Jezus zaprasza do ufnej miłości wszystkich ludzi, którzy Go słuchają. Jeśli to zignorujemy, będziemy zadowoleni z posłuszeństwa zewnętrznym regułom i prawom, ale nie doświadczymy głębokiego zaufania i miłości do Boga.

(ii) Kochaj bliźniego swego jak siebie samego. W odniesieniu do drugiego przykazania Jezus odwołuje się do Księgi Kapłańskiej (Kpł 19,18). Rozdziały 17-26 Księgi Kapłańskiej nazywane są "kodeksem świętości" dla Izraela. Księga Kapłańska 19:18 nakazuje, że Izraelici nie mają się mścić ani żywić urazy do siebie nawzajem jako członkowie tej samej rodziny. Ich sposób odnoszenia się do siebie nawzajem jest opisany jako miłowanie bliźniego jak siebie samego. Bliźnim w większości fragmentów Starego Testamentu jest zawsze współmałżonek, przyjaciel, brat, siostra i właściwie rozszerza się to do obywateli tego samego kraju. Zaproszenie do miłości nie jest więc tak powszechne, jak byśmy sobie tego życzyli.

Podczas cierpień na wygnaniu lud Izraela zaczął rozumieć, że ludzie z innych plemion i ras również należą do ludu Bożego. Powoli rozszerzali swoje pojęcie bliźniego na ludzi, którzy nie byli Izraelitami. W ten sposób Jezus mógł wezwać swoich słuchaczy do miłości, która podobnie jak miłość Boża nie zna granic (Mt 5, 43).

(iii) Te dwa przykazania są jednym. Istnieje niebezpieczeństwo, że ludzie religijni mogą czasami narazić się na ryzyko skoncentrowania się tak bardzo na Bogu, że zapominają poświęcić uwagę ludziom, których Bóg postawił na ich drodze. Dlatego Jezus stawia te dwa przykazania na tym samym poziomie. Chce pokazać, że całkowita, niepodzielna miłość Boga musi iść w parze z równie intensywną miłością bliźniego.

Kiedy każdego dnia modlimy się do Boga, okazujemy mu naszą miłość to wypełniamy pierwsze przykazanie. Ale nasza miłość do Boga nie jest prawdziwa, jeśli nie bronimy praw wdów, dzieci, uchodźców i wielu innych osób, które często są uciskane. Nasza miłość do Boga jest rzeczywista tylko wtedy, gdy znajduje wyraz w miłości bliźniego. W przeciwnym razie oszukujemy samych siebie (1 J 4, 19-21; Jk 2:8; 9). Pierwsze i drugie przykazanie potrzebują siebie nawzajem w taki sam sposób, tak jak my potrzebujemy dwóch nóg, aby prawidłowo chodzić.