Parafia bł. Karoliny Kózkówny w Ełku » Wzmocnieni przez Ducha Świętego

Wzmocnieni przez Ducha Świętego

Aby wszystko czynić tak jak Jezus czynił

Przeczytaj Słowo Boże

Czytanie z Dziejów Apostolskich (2,1-11)

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały i na każdym z nich spoczął [jeden] i wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak [tamci] przemawiali w jego własnym języku. «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» – mówili pełni zdumienia i podziwu. «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? –Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

Czytanie z Listu św. Pawła do Rzymian (8,8-17)

A ci, którzy według ciała żyją, Bogu podobać się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Skoro zaś Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu, duch jednak ma życie na skutek usprawiedliwienia. A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa [Jezusa] z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha. Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała. Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha zadawać będziecie śmierć popędom ciała – będziecie żyli.

Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale.

Z Ewangelii według św. Jana (14,15-16.23b-26)

Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze. «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich a nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

O czym jest dzisiejsza Ewangelia?

Zapewne pamiętacie, że fragmenty dzisiejszej Ewangelii zostały już odczytane w szóstą niedzielę wielkanocną. Dzisiejsze czytanie ponownie odsyła nas do Ostatniej Wieczerzy, w czasie której, według Ewangelii św. Jana, Jezus świadomy tego, że następnego dnia umrze wygłasza mowę pożegnalną skierowaną do uczniów. W dzisiejszym fragmencie tej mowy Pan Jezus obiecuje im, że pośle im Swojego Ducha, który im pomoże. To poprzez Ducha Świętego On będzie nadal z nimi, tylko, że w nowej formie obecności: w Duchu Świętym. Tak się stanie pod warunkiem, że uczniowie będą zachowywać Jego słowo i żyć przykazaniem miłości. Duch Święty przychodzi jako dar Ojca i Syna dla tych, którzy wierzą i przyjmują słowo Jezusa.

Zastanów się

Jaka jest funkcja Ducha Świętego w życiu przywódców ludu Bożego?
Dlaczego Jezus obiecuje uczniom, że ześle im Ducha?
W jaki sposób doświadczyłeś Ducha Jezusa w swoim życiu osobistym lub w swojej społeczności?

Przemyśl

(i) Duch Boży Biblia mówi o Duchu Bożym na różne sposoby od samego początku Biblii. Dwa ważne terminy określające Ducha w Biblii to „ruah” (po hebrajsku) i „pneuma” (po grecku). Oba słowa oznaczają wiatr, tchnienie i ożywiającego ducha. Pierwsza opowieść o stworzeniu (Rdz 1,1-2,4a) mówi o «wietrze (rua) od Boga» nad wodami. Duch Boży daje życie całemu stworzeniu. Święty Paweł mówi, że stworzenie nie jest jeszcze zakończone i ciągle tęskni za wyzwoleniem od tego, co trzyma go w niewoli i nie pozwala mu żyć w pełni nowym życiem, które przyniósł Jezus (Rz 8, 22-23).

Termin ten jest później również używany do mówienia o nadprzyrodzonej mocy, która inspiruje wybranych przywódców ludu Bożego. O pierwszych przywódcach politycznych Izraela, sędziach, mówiono, że działali tylko wtedy, gdy byli napełnieni Duchem Bożym (Księga Sędziów 3:10; 6:34; 13:25). To dzięki temu samemu Duchowi Bożemu prorocy mogli wypowiadać się w sposób autorytatywny, nawet jeśli mieli trudne orędzia do przekazania (Iz 61, 1-11; Ez 2:1-10; Mi 2,1-13). Biblia pokazuje, że Bóg jest obecny i działa, poprzez Swojego Ducha. Duch ten mógł być nawet przekazywany z mistrza na ucznia, jak to miało miejsce w przypadku Mojżesza i siedemdziesięciu dwóch starszych, którzy dzielili z nim odpowiedzialność za Lud Wybrany (Lb 11,16-29), a także z prorokiem Eliaszem i Elizeuszem (2 Krl 2,9-15).

W Ewangelii św. Łukasza, która nazywana jest również „Ewangelią Ducha Świętego” natchniony autor w szczególny sposób ukazuje jak ważną role w historii Kościoła odgrywa działanie Ducha Świętego. Jezus został poczęty za sprawą Ducha Świętego (Łk 1, 35) i pod wpływem tego Ducha wypełniał swoją misję (Łk 4, 14-30). Już wcześniej Jezus zapowiedział, że wszyscy, którzy w Niego uwierzą, otrzymają Ducha Świętego (J 7, 39). W swojej mowie pożegnalnej Jezus obiecuje jeszcze raz dar Ducha Prawdy, On przyjdzie i pozostanie z uczniami (J 14, 15). Obietnica ta spełnia się przed końcem Ewangelii, kiedy Jezus ukazuje się uczniom jako zmartwychwstały Chrystus i tchnie na nich, aby dać im swego Ducha i posyła ich, aby pojednali wszystkich ludzi z Bogiem (J 20, 19-23).

Istnieje ciągłość między Jezusem a wspólnotą wierzących, którą jest Kościół. Tak jak Jezus był prowadzony przez Ducha Świętego przez całą swoją posługę, tak Apostołowie i pierwsza wspólnota chrześcijańska mocno odczuwali, że Duch Jezusa jest obecny w nich i wśród nich.

Dzieje Apostolskie pięknie opisują, jak Duch Święty pozwolił uczniom i pierwszym chrześcijanom zrozumieć głęboki sens orędzia Jezusa i dał im odwagę, by głosić to orędzie otwarcie i bez lęku. Za każdym razem, gdy pojawiały się nowe sytuacje, które wymagały twórczych decyzji, czuli, że Duch Jezusa jest z nimi, aby ich oświecić i poprowadzić. Kościół Pierwotny rozumiał, że Jezus jest naprawdę obecny wśród nich poprzez swojego Ducha, którego On na ten Kościół zesłał w dniu Pięćdziesiątnicy. I tak dzisiaj Kościół nadal żyje w wierze, że Duch Święty wskazuje nam, jak mamy kontynuować misję Jezusa dzisiaj.

(ii) Duch Święty i wspólnota chrześcijańska W jaki sposób Duch Jezusa ukazuje swoją obecność w Kościele? Jezus w swojej mowie pożegnalnej tak bardzo podkreślił znaczenie miłości jako znaku wyróżniającego ucznia Jezusa (J 15, 9-17). Bóg, który jest miłością, umiłował nas pierwszy, abyśmy się wzajemnie miłowali (1 J 4, 10-12). Źródłem miłości, o której mówi Pan Jezus jest i był Duch Święty, który został nam przez Niego dany (1 J 4, 13).

Widzialnymi znakami wylania Ducha Bożego na nasze serce są sakramenty. W chrzcie wszyscy otrzymujemy Ducha Świętego i stajemy się dziećmi Bożymi. To Duch Jezusa sprawia, że z ufnością zwracamy się do Boga i wołamy: «Abba» (Rz 8, 15; Ga 4, 6). Sakrament bierzmowania uświadamia nam ten dar i misję, którą powierzył nam Jezus, abyśmy ewangelizowali otaczający nas świat. Duch Jezusa daje nam siłę, by stanąć po stronie prawdy, by być uczciwym, nawet wtedy, gdy jest to dla nas wezwaniem. Duch Święty czyni z Kościoła wspólnotę ludzi walczących o sprawiedliwość, ilekroć widzi, że ludzie są wykorzystywani i poniżani, a tym samym obdzierani ze swojej godności. Duch Święty inspiruje Kościół do tego by wszystko czynił tak jak to czynił Jezus.

Niektórzy chrześcijanie, katolicy i protestanci, doświadczyli w swoim życiu Ducha Świętego dzięki odnowie charyzmatycznej (Ruch Odnowy w Duchu Świętym). Prawdą jest, że dzięki odnowie charyzmatycznej niektórzy odkryli na nowo moc Słowa Bożego i łaski spływającej na wierzących w sakramentach świętych. To doświadczenie sprawiło, że wielu ludzi nabrało odwagi, by świadczyć o Jezusie poprzez swoje słowa i życie. Pamiętać jednak należy, że kiedykolwiek doświadczamy obecności i mocy Ducha Bożego w nas, musimy być ostrożni, aby nie popaść w pychę i nie pogardzać innymi. Pamiętajmy o tym, że Pan Jezus nie zesłał na nas Ducha Świętego dla naszej chwały, ale dla budowania Ciała Chrystusowego, którym jest Kościół (1 Kor 12).